Annemieke Tuns op Corona-afdeling

9 april 2020


Toen de poliklinische zorg begon met afschalen en mijn werkzaamheden begonnen terug te lopen, was ik er al snel bij om aan te geven dat ik in deze crisis niet aan de kant wilde blijven staan.

Geschreven door
Redactie website

categorie
Nieuws

Voor mij voelde het niet goed om duimen te draaien in de wetenschap dat er elders in ons ziekenhuis een tekort aan personele inzet zou zijn.

Dus ondanks het feit dat ik al 30 jaar niet als verpleegkundige had gewerkt, vond ik toch dat ik mn steentje bij kon dragen. Gelukkig waren de toppers van het KOC in staat om mij op zeer kort termijn schriftelijk en praktisch te scholen in de meest essentiele vaardigheden. En twee dagen later werd ik dan ook daadwerkelijk ingepland op de cohort afdeling.

Met lood in de schoenen startte ik mijn eerste dienst. Ik was doodsbenauwd dat ik in de weg zou lopen of als vreemde eend in de bijt zou worden gezien. Niets was minder waar! Vanaf het eerste moment was duidelijk dat alle handen zeer welkom waren en ontzettend gewaardeerd werden. In eerste instantie schrok ik van het feit dat er zo weinig vaste krachten aanwezig waren. Deze afdelingen draaiden op een paar vaste longverpleegkundigen. De rest van het personeel was, net als ik, via de poli, de flex, stage of andere afdelingen, vrijwillig of min of meer gedwongen, op deze afdeling geplaatst om bij te springen.

Het eerste uur leek dit als een onbegonnen opdracht. Maar daarna leek alles vanzelf te gaan. Iedereen was enorm gemotiveerd om de schouders er onder te zetten en het beste ervan te maken. Er werd niet gemopperd of gezeurd. Er werd overlegd, er was begrip, geduld, compassie en een enorme daad- en wilskracht. Ik wist al heel snel dat ik in een team van professionele werkneners terecht was gekomen die met engelengeduld en tomeloze energie alle nieuwkomers de weg wezen en het beste uit zichzelf wisten te halen. Zo wordt, op dit moment iedere dag weer succesvol afgerond. Wat een enorme bewondering heb ik voor al deze mensen die zonder mopperen en klagen, ondanks alle leed en tegenslagen met zoveel optimisme deze afdelingen runnen.

Ik zeg uit de grond van mijn hart dat ik er trots op ben om in deze crisis deel uit te maken van dit geweldige team. Wat mij betreft verdienen de cohort verpleegkundigen allemaal een lintje. Waarschijnlijk beschouwen zij het allemaal gewoon als hun werk. Ik ben dankbaar voor de ervaring die ik heb opgedaan op professioneel en persoonlijk vlak. Ik ben blij dat ik daadwerkelijk mijn steentje heb kunnen bijdragen. Ik zal dat blijven doen zolang dit noodzakeijk is. In vrijheid, met lef, deskundigheid en verbondenheid, volgens de kernwaarden van onze organisatie. Met een Bravishart.

 

Annemieke Tuns
Verpleegkundig Specialist Pijngeneeskunde